به گزارش عصرگمرک به نقل از نفت‌آرا، ولی در سال ۲۰۲۰ و با ورود کووید نوزده، اقتصاد در سراسر جهان از خط رشد خارج شد. صندوق بین‌المللی پول چنین برآورد کرده است که اقتصاد جهانی در سال ۲۰۲۰ در مقایسه با رشد ۲.۸ درصدی سال ۲۰۱۹ سه و نیم درصد کوچک‌تر شده است. همچنین UNKTD (کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل) تخمین زده است سرمایه‌گذاری‌های مستقیم خارجی در جهان با افت ۴۲ درصدی مواجه شده باشد. این پاندمی تقریبا همه‌ی صنایع جهان را مورد هدف قرار داده است، ازجمله صنعت پتروشیمی در کشورهای آسیایی که (اگرچه نامنظم) با کاهش تقاضا، اختلال در زنجیره‌های تامین، تاخیر در پروژه‌ها، قطع عملیات‌های اجرایی و کاهش شدید سرمایه‌گذاری روبه رو شده‌اند.
با این همه، علی‌رغم چالش‌هایی که ممکن است اقتصاد جهانی را، در صورت مقاومت این پاندمی، روبه رو کند، هنوز فرصت‌های خوبی برای پروژه‌های پتروشیمی آسیا وجود دارد. بیشتر آسیا در مهار کووید نوزده نسبتا موفق عمل کرده اند و به نظر می‌رسد آنها در مسیر بازیابی خود از اثرات مخرب اقتصادی پاندمی باشند. به عنوان مثال ، علی‌رغم برخی تأخیرهای ناشی از پاندمی، بیشتر پروژه‌های جدید کراکینگ در آسیا همچنان در حال انجام است، به طوری‌که احتمالاً طی سالهای ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۲ ظرفیت جدید تولیدی حدود ۲۲ میلیون تن آغاز شود. همچنان که اقتصاد بازگشتی منطقه مجدداً رشد می کند و تقاضا برای کالاهای مصرفی و سوخت بالا می‌رود، صنعت پتروشیمی آسیا به توسعه‌ی پیش‌کرونایی خود ادامه می‌دهد.
همچنین ممکن است افزایش ظرفیت پالایش نفت خام آسیا، با هدف ساپورت کردن تقاضاهای روزافزون کالاهای مصرفی و سوخت، محرک قابل توجهی برای پروژه‌های پتروشیمی در آسیا باشد. برای مثال انتظار می‌رود ظرفیت پالایش چین، این بزرگترین بازار خودروی جهان، از ۱۷.۵ میلیون بشکه در روز در سال ۲۰۲۰ ، به ۲۰ میلیون بشکه در روز تا سال ۲۰۲۵ برسد. در حال حاضر واردات نفت خام چین به بالاترین سطح خود رسیده است و آژانس بین‌المللی انرژی پیش‌بینی کرده است که چین ممکن است امسال از ایالات متحده پیشی گرفته، به عنوان بزرگترین پالایشگر نفت خام جهان شناخته شود. هند نیز در حال افزایش ظرفیت پالایش خود است تا به ظرفیت تولید 8 میلیون بشکه در روز تا سال ۲۰۲۵ دست یابد. وود مکنزی ، مشاور در امور صنعتی، تخمین می‌زند که بیش از نیمی از ظرفیت پالایشی که از ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۷جریان است به ظرفیت‌های کشورهای آسیایی اضافه شود که ۷۰ تا ۸۰ درصد آن بر روی پلاستیک متمرکز خواهد بود. بر این اساس ، انتظار می رود که آسیا ، به ویژه چین، در دهه‌ی آینده ظرفیت‌های جدیدی را برای اتیلن تخصیص دهد.
افزایش ظرفیت پالایشی آسیا باعث افزایش عرضه مواد اولیه‌ای مانند نفتا ، LPG و محصولات پتروشیمی اساسی مانند اتیلن و پروپیلن می‌شود که می‌تواند در دسترس پروژه‌های پتروشیمی منطقه قرار گیرد. همچنین ممکن است تقاضای منطقه برای مواد مخلوط پتروشیمی، مانند تولوئن، زایلن‌ها و MTBE که به عنوان مواد افزودنی سوخت استفاده می‌شود، افزایش یابد.
ظرفیت پالایش جهانی حتی قبل از کاهش تقاضای نفتِ ناشی از قرنطینه و محدودیت‌های سفر اعمال شده نیز بیش از تقاضا برای محصولات پالایشی نفتی است. حتی در چین ، ظرفیت‌های پالایش از رشد تقاضا پیشی می گیرند و طبق اظهارات شرکت ملی نفت چین، مازاد محصولات نفتی این کشور ممکن است در سال ۲۰۲۵ به ۱.۴ میلیون بشکه در روز برسد. اما چنین مازادی ممکن است نشان دهنده فضای مثبت سرمایه گذاری برای پروژه‌های پتروشیمی در آسیا باشد. طی سه دهه گذشته ، با وجود ظرفیت‌های جدید پتروشیمی که در دوره های تولید کم نفت با سرعت کمتری رشد می کنند و در دوره‌های مازاد با سرعت بیشتری رشد می کنند، سرمایه‌گذاری پتروشیمی به اقتصاد هر دوره‌ای به شکل قابل پیش‌بینی طوری جابگو بوده است. در این مدت ، ظرفیت به طور فزاینده ای از اروپا و آمریکای شمالی به خاورمیانه و چین منتقل شد.
به ویژه در چین ، موجی از پروژه‌های کراکینگ با بخار و هیدروژن زدایی پروپان قرار است در سالهای ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ روی خط خواهد آمد. با توجه به اینکه چین اولین کشوری بود که در مسیر ترمیم اقتصادی خود بعد از کرونا قرار گرفت اقتصاد این کشور، که دومین اقتصاد بزرگ جهان است، از جمله معدود اقتصادهایی است که در سال ۲۰۲۰ رشد داشته و رونق یا فته است. تولید بالاتر صنعتی توسط بخش گسترده تولیدی این کشور و صادرات زیاد، رشد تقاضای پتروشیمی را به دنبال دارد.
اخیراً کشورهای چین، ژاپن، کره جنوبی، استرالیا، نیوزیلند و 10 کشور آ.س.آی.ان بزرگترین توافق‌نامه تجارت جهان- (RCEP)- را با هدف ایجاد انگیزه در شرکت‌ها برای قرار دادن زنجیره‌های تأمین خود در منطقه تحت پوشش آسیا و اقیانوسیه امضا کرده‌اند که این کار به ایجاد مجموعه‌ی قابل پیش‌بینی‌ای از قوانین تجارت منطقه‌ای انجامیده است. در قرارداد RCEP کاهش تعرفه در بازه زمانی ۲۰ ساله، قوانین منسجم مبدا، افزایش استانداردهای حفاظت از مالکیت معنوی و حمایت‌های اساسی از سرمایه گذاری در نظر گرفته شده است. اگرچه مفاد RCEP به اندازه سایر توافق‌نامه‌های تجاری بلند پروازانه نیست، ولی به احتمال زیاد تجارت پتروشیمی در آسیا را تقویت خواهد کرد.
اگرچه ممکن است کووید نوزده همچنان برای رشد اقتصادی جهانی ممانعت ایجاد کند، هنوز در آسیا فرصت خوبی برای توسعه و سرمایه گذاری در پروژه های پتروشیمی وجود دارد. این پروژه‌ها ممکن است جذابیت فزاینده‌ای برای سرمایه گذاران نه تنها در آسیا، بلکه در سطح جهانی داشته باشد. چرا که در آسیا زنجیره‌های ارزشمند مشخصی منطقه‌بندی شده و شرکت‌های بیشتری برای تولید فراورده‌ها، زنجیره‌های تأمین محلی سازی شده را که به رشد تقاضا و کاهش موانع تجاری بالقوه منجر می‌شود در نظر خواهند گرفت.
منبع:
https://www.lexology.com/library/detail.aspx?g=7d506b7d-3071-4eb9-90fb-b1d7c54a4155
دریافت صفحه با کد QR